VELHASIL-I BÖYLE OLDU !

Geçmiş Yaz

Rü'yâ gibi bir yazdı. Yarattın hevesinle.
Her ânını, her rengini, her şi'rini hazdan.
Hâlâ doludur bahçeler en tatlı sesinle!
Bir gün, bir uzak hatıra özlersen o yazdan

Körfezdeki dalgın suya bir bak, göreceksin:
Geçmiş gecelerden biri durmakta derinde;
Mehtâb... iri güller... ve senin en güzel aksin...
Velhasıl o rü'yâ duruyor yerli yerinde!

Yahya Kemal Beyatlı

 Şeyh Bedrettin Destanı

Sedirde al yeşil, dal dal bursa ipeklisi,

duvarda mavi bir bahçe gibi Kütahyalı çiniler,

gümüş ibriklerde şarap,

bakır lengerlerde kızarmış kuzular nar idi.

Öz kardeşi Musa'yı ok kirişiyle boğup,

yani bir altın leğende kardeş kanıyla abdest alarak

Çelebi Sultan Mehmet tahta çıkmış hünkar idi.
Çelebi hünkar idi amma
Al Osman ülkesinde esen
bir kısırlık çığlığı, bir ölüm türküsü rüzgar idi.
Köylünün göz nuru zeamet
alın teri tımar idi.
Kırık testiler susuz
su başlarında bıyık buran sipahiler var idi.
Yolcu yollarda topraksız insanın
     ve insansız toprağın feryadını duyar idi.
Ve yolların sonu kale kapısında kılıç şakırdar
                   köpüklü atlar kişner  iken
çarşıda her lonca kesmiş kendi pirinden ümidi
                                  tarumar idi
Velhasıl hünkar idi, tımar idi, rüzgar idi
                                ahüzar idi 

 Nazım Hikmet

        Edebiyatımızın iki büyük ismi Yahya Kemal ve 

Nâzım Hikmet'in yolları, Nâzım daha Bahriye mektebinde okurken

 kesişmişti. Yahya Kemal, yine Nâzım gibi Bahriye'de okuyan Necip

 Fazıl'ın da şiir hocalığını yapıyordu. Aynı zamanda da Nâzım'ın 

annesi Güzel kadın Celile Hanımla da aşk yaşıyordu. Aralarındaki

 çekişme şiirlerinin ve üsluplarının farklılığından önce annesine

olan yakınlığını istemediği sebebiyle başlamıştı. Hatta bir gün 

dersvermek için eve gelen Yahya Kemal'in paltosunun cebine bir not

 koyar. Yahya Kemal'in cebinde bulduğu notta şu yazıyordu. "hocam 

olarak girdiğiniz bu eve asla babam olarak giremezsiniz". Bu not

 üzerine çekinen Yahya Kemal bir süre Celile Hanımla görüşmemiştir.

Nazım hiç bir zaman hocası gibi bir şair olmamıştır. O daha çok 

memleket ve dünya meseleleri ve toplumsal konularda yazan, daha 

evrensel, şiiri özgür bırakan, vezinsiz yazan düz yazı tarzında şiirler 

oluşturan bir şair olmuştu. Yahya Kemal ise bilindiği gibi, biçime

 özen gösteren, aruz veznini kullanan, İstanbul Türkçe'sini şiire

 yerleştirmeye çalışan, aşk ve İstanbul hakkında yazan bir şairdi.

 Şiiri bir nevi musiki olarak kabul eder kendince yenilikler katmak 

isterdi. Bunlardan biri de şiire soktuğu 'velhasıl' sözcüğüdür. 

Bu sözcüğü,  yukarıda okuduğunuz 'geçmiş yaz' adlı şiirinde 

edebiyatımızda ilk defa kullanan kişi olmuştur. Nâzım Hikmet'e,

 Yahya Kemal'in şiire 'velhasıl' sözcüğünü soktuğunu ve bunun

hakkında ne düşündüğünü sorarlar, ne de olsa eski hocasıdır.

 Nazım Hikmet,'ben de bir sokayım, bakalım çıkarabilecek mi' der

 ve Şeyh Bedrettin Destanı'nın ilk bölümünün son mısralarına

 'velhasıl' sözcüğünü sokar, güzel de sokar bence. Sizce....?