BOZBEK' İN "İÇ SES" MİMİ

          İç sesim, kendi bedenimde ve sadece benimle konuşan, hapsolmuşluktan kurtulmak isteyen sestir. Ne kadar özgür olursa, ben o kadar kendim olurum. Benim içimdeki ben'i yaşayan, dışında ise 'ben' olmaya çalışandır. Kendi bedenimde benliğimi kışkırtan ve ele geçirmeye çalışan, ele geçirdiğinde 'ben' olan, ele geçiremediğinde yabancılaşan varlık. 'İdeal ben'i' yakalamaya çalışan ve benle arasında sürekli iletişim halinde olan iç sesim,  hapsolmuşluktan kutulduğunda benim dışında 'ben' olarak şekillenir.
         Sürekli iç sesimizle konuşma halinde oluruz, karşımızdaki insanla konuşurken kendiyle de konuşan ve büyük bir sözcük devinimi içinde gördüğü her şeyle, yaşadığı her olayla ilgili olarak kendine soran, yanıt alan, çok düşünen kendi içinde çok konuşan kişiler vardır. Ben kendimi bu sınıfa koyuyorum. Yaşadığı bir olayla ilgili karşısındaki ile yaptığı konuşmanın bir benzerini kendiyle de yapanlara rastlanır. İçinde konuşan 'o'nun' söylediklerine yine içindeki 'ben' le yanıt verirler. Bir konuşmadan önce ortamı ve mekânı  hayalinde yaşatarak öncelikle iç sesiyle konuşan ve kendi tepkilerini ölçenler vardır. Söylediklerinin ne tepki vereceğini kendi içimde yaşattıktan sonra, olası bir anti tezi yine iç sesiyle kendi içinde dile getirirler. Başka birinin sesi ile dile getirdiklerini kendi iç sesiyle yanıtlarlar.
         İç sesle konuşmak, çoğunlukla vicdan muhasebesi yapmak anlamında yorumlanır. İç ses sadece pişmanlıkların ve vicdanın sesi değildir. Bu durum, kişinin içinde yaşattığı başka biri ile savaş anlamına da gelmemelidir. Farklı iki karakterin aynı bedende çatışması, kişinin masum bir iç ses olayı olmaktan çıkmış olup  nevrotik bir durumdur ve psikanalitik açıdan incelenmesi gerekir. Kişi her durum ve olayda iç sesi ile konuşabilir. Belki de buna kişinin kendi ile konuşmaları dersek daha yerinde bir tanımlama yapmış oluruz.
        Sürekli konuşma devingenliği içinde olan bedenimi, iç sesimle yaptığım konuşmalara kulak verdiğimde 'ben' o vakit ben oluyorum aslında.