MEKTUP

       
           Sen ve ben, ikimiz de kendi yatağında akan nehirlerdik. Ana rahminden dünyaya geçtiğimiz andan başlayarak, birbirimizden habersiz ve farklı coğrafyalarda iki ayrı yatakta yol aldıktan sonra, ilk karşılaşmamız olan okulun açıldığı o ilk gün, bundan sonra tek nehir olarak kendi yatağımızda ve birlikte kendi denizimize akacağımızı bilebilir miydik? Biz seninle, uzun yıllar sonra iki ayrı koldan gelerek bir noktada buluşup aynı yatakta daha geniş ve debisi daha yüksek bir su kütlesi gibi akmaya devam ettik. Yıllar geçti bu nehirden küçük bir kol daha aldık ve M.... dedik adına. Daha da büyüdük bu kolla. Artık onunla birlikte ulaşmak isterken kendi denizimize, kâh menderesler çiziyor, kâh deli gibi akıyor, bazen şelâle olup dökülüyor, bazen de kendi halinde oyundan dönüp evine yürürken oyalanan çocuklar gibi yol alıyorduk. Şimdi vardığımız noktada, tüm bu inişler ve çıkışlar geride kaldı diyebiliriz. Önümüz delta örneği gibi, artık daha da çok kollara ayrılma hayali var içimizde. Bize güç verecek olan bu tatlı hayalimizdir. Yaşadığımız için yasa dönüşmeyen bu aşk, kendisinden kaçmadığımız için de hiç bir zaman peşimizde değil sürekli içimizde kalarak bizi kendi denizimize taşıyacaktır.