BİR ŞEYLER YAZMAK İSTEDİM

 
Sonraki blog, sonraki blog gezerken, sayfalarını yoruma kapatan bloglar görüyorum. Ben onları "kendi kendine yayın yapan radyo istasyonları" olarak adlandırıyorum. Yazdıkları ya yorum yapılamayacak kadar önemsiz ve değersiz şeyler ya da mükemmeller. Yoruma kapalı blogların, değersiz ve yorum yapmaya değmeyecek kadar önemsiz olmalarını, o yazılara (bunlar şiir de olabilir düz yazı da) yorum yapmak için harcanacak zamana yazık olmaması bakımından isabetli buluyorum. Eğer eksiksiz ve bir filozof bilgeliğiyle yazılmış iseler, bu blog sahiplerinin toplumun önünde ve onların huzurunda olmaları gerekir diye düşünüyorum. Yani "yerin bu yer değildir" gibi. Acaba yorum ve eleştiriler can sıkıcı olur diye mi böyle yapılıyor onu da anlamış değilim. Yazdıklarıyla yüzleşmekten kaçıyorlar diyebilir miyiz? Yoksa salt yazmak mı amaçları? Kendini tatmin. Bazı anneler gibi, kızına düğün yapmayı, kızından daha çok ister, çevresi için, kendi için...Bu bir suçlama değildir. Anlamaya çalışıyorum. Tüm bunların yanıtlarını yine yoruma kapalı blog yazarları vereceklerdir. Umarım içlerinden biri okumuş olsun. Sayfam yoruma açık. Belki de eleştirel anlamda fazlaca dikkat çekecek bir konu da değildir, ben büyütüyorumdur. Maksat konu olsun.

Çocukluktan ve hatta doğuştan arkadaşım eski dostumun üniversiteyi bitirmiş kızı, bir buçuk yıl kadar önce annesinin yakın arkadaşının önerisi ve yardımıyla bir vakıf üniversitesinin sekreteryasında göreve başlamıştı. İşe girmesinde yardımcı olan kadın; "geleceğini bu işe dayalı kurmasan bile, kısa zamanda sekreteryanın şu kademesine kadar yükselir, oradan ayrılırsan bir "titr" kazanır ve kariyerin için sana faydası olur" demiş. Fakat bu söz başka türlü anlaşılmış yani "ben seni şu kademeye getiririm" demişmiş. Gün gelip, o kademeye başka biri atanınca çıngar çıkmış. Anne, kızının işe girmesine öncülük eden ve kurumun hukuk müşaviri olan  kadın arkadaşına çıkışmakla kalmamış, devreleri atmış, aralarında arbede çıkmış. Gerekçe: "Sen verdiğin sözü tutmadın."
Konu benim de bulunduğum ortamda konuşulurken dedim ki: Birincisi, yetişkin kişilerin iş, aşk, yaşam ve evlilik gibi kurumlarının içine anne-baba bu kadar girmez. Kişiler de ebeveynelerini bu kadar işin içine sokmaz. Gider kendi konuşur, eğer ortada verilmiş bir söz varsa bile bunun neden böyle olduğunu sorar, anlamaya çalışır, hala orada kalmasına gerek yoksa yolunu çizer. İkincisi: "Acaba, vaad edilen mevki ve verilmiş söz karşılığında  kız, bir başka ve o an için daha iyi bir işi geri çevirmiş mi?" diye sordum. Hayır dediler. Öyleyse, bunu iş hayatının bir gereği gibi görecek, bundan sonraki çalışma hayatını verilen sözlere göre değil, kendi çabaları ile şekillendirecek.
Bugün kafamı meşgul eden önemsiz konular bunlardı. Bu soğuk, çisentili, kapalı ve karanlık havada anne-kız Çağan Irmak filmine gidince, evde kalmayı tercih eden ben bir şeyler yazmak istedim.


Not: Mısır Pramitlerini TOKİ yapmış.